Het einde...

Het spijt ons dat jullie zo lang niets meer van ons hebben gehoord.  Maar jullie waren dan ook gewaarschuwd - niet elk indisch boerengat beschikt over een competuter.  Als jullie - in de plaats van steeds weer te zeurepieten-  eens beseften hoe lang wij moeten wachten tussen twee `entertoets`-drukhandelingen op de Indiase versies van de comodore.2 ... Tijdens het schrijven van de voorbije twee zinnen werden we  lastiggevallen door 4 chicken-biriyaniverkopers (/buiktyfus), 2 reuzenbalonnenverkopers (zag ik dat wel goed?)   89 X redelijk tot zeer storend rikshaw-getoeter, 1 islamitische gebedsoproep (vrede zij met hen, alhoewel), 1/2 moesson-overstroming en 46 muggen (waarvan 64% malariaversprijdend).  Tijdens het schrijven van voorgaande zin maakten we mee hetgeen je las in de voorgaande zin - 33%.  En ga zo maar door... Dus gelieve uzelf van verdere commentaar te onthouden. (stilte) Leest iemand dit allemaal eigenlijk wel?

Hoedanook. Waar waren we gebleven?  Juist - Hampi 3 weken geleden. Quasi het begin van onze tocht. Schaamte. Bon, Simon was na 2 dagen van helse alvleesklier/pancreaspijnen weer de oude.  Wel is hij gestopt met de antimalariabehandeling. India biedt gunstige prijzen voor het verkopen van eigen nieren.  Daarmee is Simon van plan zijn dure malariabehandeling te bekostigen.  Het muskietennet krijgt hij gratis van Studio Brussel.   Micha en Kurt malaroneden vrolijk voort (ook al zijn ze maar slechts voor 43% safe). 

Het verhaal van Hampi kenden jullie al... Dus na 4 vrolijke dagen in de zon ruilden we Hampi in voor een andere plek in Karnatatatataka , nl. Mysore. Mysore, `s werelds meest overroepen halfstad (tussen 4 en 8,9 miljoen inwoners spreekt men van een halfstad). Daar bezochten we een paleis met als voornaamste eyecatcher: de eerste ventilator ter wereld.  Ook beklommen we er een berg met daarop een purperen koe.  De dierentuin was veel tuin en weinig dier.  Al konden we wel lachen met de kooi vol konijnen in de hal met opschrift `exotic animals`. Mysore...Het lezen van de voorbije alinea was wellicht spannender dan hetgeen er werkelijk te beleven viel.

En weg waren Simon, Micha en Kurt.

Uthanadarpadirumdantenprummaramdahalamabadam (afgekort Ooty), ten noorden van het gewest Tamil Nadu, bleek niet echt een verbetering te zijn. Daar kunnen we kort over zijn; koud (Kurt snot ziek ocharme), 2600 m, koud, bomen, koud,  theeplantages, koud, rattenjacht op kamer, koud, ratten sympathieker dan mensen, trektocht niet mogelijk, koud. En dit was de lange samenvatting!

En weg waren malaria-Simon, halfgod-Micha, snotvalling-Kurt, fijne Sophie, euh-Eline, lawaaierige Paella, leraar- en weetjesman-Benjamin, widergutmachungduitser-Julian en woman-appearing-in-this-trip (Monty Pythonuitvlucht wanneer je iemands naam vergeet maar `het` toch eervol moet vermelden).  We merkten op dat we als integere belgjes best wel sociaal konden zijn.  Een horde fans/toevallige rugzaktoeristen sloten zich niet toevallig aan bij de mannenclub.  De niet leuke medereizigers pestten we van de trein.  Een leuke reis zou het nog zeker worden! 

Vanuit Tamilgebied trokken we terug oostwaarts naar een ander Dravidische provincie ( Dravidisch ... geen enkel verband met Dravid de broskabrouter): Kerala.  In Cochinadarpadirumdantenprummaramdahalamabadam (afgekort Kochi) werden we lieflijk verwelkomd door de zon en ... een reclamebord: Kerala, god`s own country. Voor even waren we geen atheisten meer.  Het bleek allemaal te kloppen.  Er werd gediscussieerd of we al dan niet in Europa of India waren.  Wat maakte het uit.  In Belgie stond de CV op en in Kochi scheen de zon.  Leedvermaak was eigenlijk al voldoende om keihard te genieten.  Schoonheid, een beetje rust, ademende vissen op je bord, nepbier in het glas en een halfleuk gezelschap. Dat soort vakantiejolijt is met geen woorden te beschrijven.

Maar aan alle mooie dingen komt een einde.  Want dan wordt het ... nog mooier. We verlieten onze vrienden want zo sociaal waren we dan ook weer niet.  Het plaatje heette deze keer:  Varkala.  Deze badplaats met onfortuinlijke naam rook naar palmbomen, zwarte stranden (het mag ook eens iets anders zijn),  kanotrektochten (monotoon voor de ene, giga-spannend voor de andere), een verfrissende maar ruwe oceaan (Kurt werd 16 X gebird door inslaande golven),  pasta (dood aan de Masala`s) en een lekker gesegregeerde `whites-only` stukje strand (met op de achtergrond de wapperende hamer- en sikkelvlag).  As it should be. Mmmm... Voor ons weeral heel wat vakantiejolijt - voor jullie een saai overzicht van onze niet bepaald calorievretende activiteiten. 1 week verbleven we in dit stukje zuiver Indische Costa Del Sol.  Waar een mens 20 000 km allemaal niet voor aflegt... Nogmaals: mmmmmm...

Toen we deze ochtend onze `bamboo lodge` verlieten om op de trein te springen richting het noorden wisten we het zeker ... `tepelhof` in het duits is `Brustwratz`.  En onze reis loopt ten einde.  Onze levens waarschijnlijk ook want morgen nemen we een binnenlandse vlucht naar Mumbai.  Met een neerstortingsrisico van 83% hoeven we ons tenminste geen zorgen te maken over een te lange treinrit.  Begrijpen jullie onze weloverwogen keuze?

Er staan ons nog 3,5 dagen te wachten in Mumbai, waar we alle biertenten een bezoekje gaan brengen en waar we gaan trachten alle Indiers (deelteken nog steeds onvindbaar op Indisch toetsenbord) alsnog gedag te zeggen voor we vertrekken. Als we woensdag niet zijn aangekomen, zult u het vanaf dan moeten doen met enkel ons facebook-profiel..  Of probeer de indische politie te bellen. Een toonbeeld van efficientie. Great succes!


Samenvatten wat de 3 knapen er hebben meegemaakt, gaat niet.  Zeker niet als ze nog eens vergaten over een blog te beschikken. Maar toch als slot... deze doordachte quote:

India - ga er vooral niet naartoe als je in Pakistan moet zijn!  

We hebben veel bijgeleerd - dat is opmerkelijk.

Iedereen die geen genoegen neemt met de inhoud van deze blog om te weten hoe het nu werkelijk is gegaan met de jongens kan ... omhoog schijten of woensdagavond mee een pintje komen drinken in de Kid`s op de Grote Markt (niet in Mumbai, neen).

Wij zijn allen zeer vereerd dat jullie meevolgden. Op Simon en Kurt na.

Halleluja!



 

We are very Hampi to be here.

Een flauwe mop om mee te beginnen. Het zal de warmte zijn... Of eerder de anti-malaria pilletjes.  Jaja, Simon is ons eerste slachtoffer met vreemde ziekteverschijnselen.  Het begon met een paar lieve krampjes, het verergerde in de richting van lastige maagomhalen en nu vraagt ie om een buiktransplantatie.  Iemand een goed adres in `da middle of da brousse`?  Anyway, het komt wel vanzelf weer goed.  Dat weten we dankzij het liedje van Alanis Morisette, 'Thank you India', waar ze pleit om geen antibiotica meer te gebruiken.  Het eerste wat we deden was dan ook ons zakje reismedicatie leegkieperen over de rivier. Allemaal voor het welzijn en in het belang van Simon Den Zieke!  Simon geniet nu van de wondere wereld van de Ayurvedische behandeling olv Yogi 'Wajow Diemeisjemoetzwijge III'.  Simon komt met meer dan enkel groene puisten terug!  Hij wordt nooit meer hetzelfde.

Du-us... We verbleven de voorbije dagen in Hampi.  Hampi: da's 123 ruines (deelteken nog steeds onvindbaar op Karnatakees toetsenbord), 68 heilige koebeesten, 12 jaloerse ossen, 30 luishonden, 25 gediplomeerde gidsen (waarvan 1 niet-analfabeet), 547 security-officers met mepstok, 2 dorpschampetters (waarvan een verdacht op Crocodile Dundee lijkt) , zo'n 36 bedelaars (op den buiten zijn ze beleefder) en 0 bier/ 0 wijn.  'Opeen heilige locatie wordt niet gedronken', riep hoofdflik Ganesha ons meerdere malen toe!!!  Maar onderweg naar het plaatselijke restaurant bieden ze ons wel 88 x Hasj, Paddo's en veel ander lekkers aan.  Maar daar doen we niet aan mee, mama. De pikante massala doet ons voldoende flippen.

Verder melden we dat Kurt heeft gevochten met ... 21 long-steart monkeys, 2 heilige koeien, 1 kleinere maar nog steeds heilige kalfkoe, 963 niet-heilige muggen, het gesnurk van iemand die anoniem wenst te blijven, 25 zigeuner-kindertjes en Lakshmi de nu-niet-meer-zo-aardige tempelolifant.  Buiten een slipbreuk van het lachen heeft Kurt het bijzonder goed overleefd.

En ...  voor ik het vergeet. Er werd ons hier gemeld dat de blog nogal negatief overkwam.  Is dat echt zo?  Sorry, 't is hier 'keileuk'.  Ziezo, iedereen blij! 

Namaste! Genieten jullie maar verder van Wouter Beke en andere hagelbollen in Belgie. Micha, Kurt en een halve Simon zijn weer op stap naar het volgend avontuur!

Tot dra, hoera!

Micha, Kurt en Simon in Mumbai, wc, trein, wc, wc, Goa, wc en vervolgens Hampi.

Nee, t is veel minder erg dan deze gekke titel doet vermoeden.  Niet dat jullie erom malen, maar het gaat fysiek nog erg goed met ons.  Al voelt Kurt het rommelen in z`n buikje. Wordt hij de eerste met buikloop?  De auteur hoopt van wel.

Buiten de textuur van onze fecalien (<== is geen fout... trema`s bestaan niet op Zuid-Oost Aziatische toetsenborden) kan er heel wat verteld worden over India. De mensen zijn hier donkere blanken (met snor).  De gezichtsstructuur en beharing van de gemiddelde Indier is vergelijkbaar met die van ons.   Ze zijn enkel veel donkerder.  Diepgaander onderzoek leidde ons tot een verklaring:  de mensen hier zijn Indo-Ariers. Ah zo, Ariers.  Leuk! Dat verklaart waarom ze niet vriendelijk zijn met semieten zoals Micha Teller.  De hakenkruizen (een zgn. religieus symbool) zorgden niet voor een beter welbevinden van deze laatste.  Het zij zo.

Verder willen we graag meedelen dat we in Mumbai niet alle 22 miljoen inwoners hebben ontmoet.  Een zware teleurstelling.  In een sloppenwijk betaal je gemiddeld 6000 Roepies (100 euro) huur/maand. Er wonen geen koeien, kamelen of andere reptielen in de stad of in de appartementen. Het stinkt er 25 uur per dag en Kurt De Bruyn leed donderdag van 10 tot 10u44 aan `cultuurschok` en Simon heeft er 88 sproeten bij. 

Vervolgens namen de 3 Belgen de trein naar Goa - hoofstad van de mooie stranden, party`s ... kortom de gezelligste streek van `t land. Nougat-bollen.   De treinrit in `second class` was de eerste 12 uur leuk. Het laatste uur was verschrikkelijk.  We realiseerden ons dat de trein voedsel-, hygiene- en wc-loos was.  Tenzij men een Indische wc (een karikatuur van de franse wc)  beschouwt als een plek om zich te ontspannen.  Klinken we negatief?  Good news is no news!  En Goa dan? Regenachtig (al kan dat liggen aan de niet weloverwogen keuze om tijdens `The Monsoon` naar India te reizen ), leeg en zelfs geen bar om `s avonds iets te gaan drinken.  `The Casino-boat` was geen optie. Het strand leek leuk - maar de hoge golven van de Arabische Oceaan hadden het ook al niet met Joodse zwemmers. 

Je ziet het - het valt hier nog reuze mee!  We hadden kunnen vertrappeld worden door de Indische Olifant ( variant van de Elephantiasis met kleine oorlellen-daarom niet minder gevaarlijk), geen scheerschuim vinden of Simon had ervan kunnen profiteren om snel van geslacht te veranderen (Hijra`s zijn niet populair maar wel knap, dixit Simon 8/07/2011).

U huurt nog van ons ... al is dat bijzonder onwaarschijnlijk.  Internet is hier erg traag - dit verslag plaatsen duurde 1,3 dagen.  Hopelijk verdienen we uw respect wat meer!

Namastee (volgens ons een heel gemeen scheldwoord). Na!

Maandag 4 juli, 1942

Nog 8,41 miljoen seconden en we vertrekken.  Heel erg spannend allemaal.  Micha vindt zijn inenting-documenten niet meer, Simon zoekt de juiste rugzak en Kurt twijfelt tussen rokjes of jurkjes...  Zo zie je maar - rijst organiseren da's niet eenvoudig.

Verder willen we melden dat we niet verantwoordelijk zijn voor de onzin die u hier te lezen zult krijgen.  De auteurs hebben lak aan stijl en zijn bijzonder ongeschoold.  Dit geldt ook voor de fotografen en andere protagonisten...

Ook weten we niet of we het Zuiden of het Noorden willen aandoen.  Het gaat immers om onbeduidende keuzes die - volgens berekeningen van Micha - 21 000 km van elkaar verwijderd zijn.

U huurt nog van ons ... als u wil.